Çok sevdiğim bir arkadaşımın annesi vefat etti dün.
Uzakta oturuyordu, tanışma fırsatım olmadı.
Dün, ardından yapılan haberleri, sosyal medyada yapılan paylaşımları, hakkında yazılanları görünce, arkadaşımın güzel yüreğinin annesinden miras kaldığını düşünmeden edemedim. Çünkü, arkadaşım, öyle doğal, öyle sıradan bir şey yapıyormuş gibi iyilik yapar ki, yıllar geçse de unutamaz, gülümseyerek hatırlarsın. Sen dünyayı ayağa kaldıracak kadar sinirlenmişken, "dur bakalım sen bi sakinleş şimdi" diye başlayan cümlelerle hayatını kurtarır, sen çok sonra fark edersin o gün sakinleşmenin ne kadar iyi geldiğini. Dünya kadar işinin arasında, ben inatla üşümem derken, doğum sonrası hastanede giymem için bi koşu uğrayıp bıraktığı battaniye tadındaki polar sabahlık hala dolabımda durur.
Dün annesi için yazılanları okurken, film şeridi gibi gözümün geçti onunla yaşadıklarımız. Hiç bir şeyin tesadüf olmadığını bir kez daha anladım. Armut dibine düşüyordu işte, iyi insanların çocukları iyi oluyordu, adaletli insanların çocukları adaletli...
Demem o ki, "siz kitap okuyun ki çocuklarınız görsün onlar da okusun"dan ibaret değil aslında çocuklara örnek olun öğütleri. Siz iyi olun, adaletli olun, sevgi dolu olun, saygılı olun, haklıya haklı, haksıza haksız deyin, yanlış yaptığınızda özür dileyin, başarıyı tebrik edin, hayvanları sevin, yardıma ihtiyacı olanların yanından geçip gitmeyinden de ibaret.
Söylemesi kolay, olması zor geliyordur belki bu yazdıklarımın, ama sizden çok kendime bu öğütler aslında. Hata insana dair çünkü. Olur da şaşarsam, iki çift güzel gözün beni izleyip, örnek aldığını unutmayayım diye bu yazı.
Dibimize düşen armutların içleri de dışları kadar güzel olsun diye.
