ilk yazı oğluma...

Büyülenmiş gibiydim. Göğsümün tam altına koydukları o küçücük şey, yani sen, hayatım boyunca hiç sahip olmadığım bir şeydin. Çok güzeldin. Miniciktin. Benimdin. Varlığını öğrendiğim gün aşık olmuştum sana. Sırf sana canım diyebilmek için adını Can koymuştum. Korkuyordum, ama tüm dünyaya karşı koyabilecek kadar da güçlü hissediyordum. Telaşlıydım ama dingin bir denizin ortasında sırtüstü yatarcasına huzurluydum. Mutluydum, sen ilk beni sevecektin. Bencildim, en çok beni sevecektin. Mutlu, aşık, deli, dolu, telaşlı, korkak, bencil, kıskanç hepsi bendim. Annendim. Bugün sana aşık oluşumun üzerinden 3 yıl geçti. Akşamları kokunla uyuyorum. Sabahları uyuyan yüzüne bakarak uyanıyorum. Hala işe giderken ağlıyorum. Hala sana sahip olduğuma inanamıyorum. Hala her gün dua ediyorum. Daha 3 yaşındayken “Sen benim hayatımdaki en güzel annemsin” derken bana yaşattığın duyguyla yüz yıl daha yaşamak istiyorum. Ben seni çok seviyorum.