Teşekkür...

Beyoğlu’nda yürüyoruz. Üniversitedekilerle buluşacağız. Kübra’ya da bana da enerji veriyor bu karmaşık yer. Biz Galatasaray’a insanlar meydana yürüyor. Islanıyoruz, donuyoruz, mutluyuz. Mango’ya dalıyoruz. Dalmazsak olmaz. Gece elbiselerine bakıyoruz. Bakmazsak olmaz. Biz onunla beraberken pullu payetli gece elbiseleri alırız. Her gece bir barda olsak yetecek kadar geniş bir koleksiyonumuz var. Saatin farkına varıyor, buluşmaya geç kalmamak için alışverişi yarım bırakıp çıkıyoruz. Nerede buluşacağız diyorum. Ada kitabevinde diyor. Tabi diyorum üniversite buluşması ya illa ki kültürel bir yerde olacak. Gülüyoruz. Şurası galiba diyorum. Diyorum. Sonrasını hayal meyal hatırlıyorum. Ada kitabevinin pencerelerinde bir afiş asılı. Afişin üzerinde ben. “Özlem Karakiraz İmza Günü. 29.01.2011, 13:30 – 15:30” yazıyor. Anlamıyorum. Anlıyorum da anlamıyorum aslında. Doğum günüm yarın. Sürpriz parti var belli. İçeri giriyorum, tüm ailem orada. Kan bağım olanlar, gönül bağım olanlar. Ağlıyorum. Masanın üzerinde bir kitap. Üzerinde “kiraz” yazıyor. Yani ben. Daha çok ağlıyorum. Çekirdek ailemin en mutlu fotoğrafı var üzerinde. İçini açıyorum. İçimden geldiği gibi yazdıklarım. Benim yazılarım. Benim ailem. Benim dostlarım. Hayatım boyunca istediğim şey ellerimde. Benim kitabım. Benim imza günüm. Muhteşem görüntülerden oluşan, ne kadar şanslı olduğumu hissettiren, asla yalnız ölmeyeceğimi garantileyen bir film yayınlanıyor kitabevindeki ekranda. Ben, ailem, dostlarım, mutluluk, aşk, kahkaha, özlem, yitirdiklerim, kazandıklarım, her şey ama her şey var içinde. Tabi ben yine ağlıyorum. Sahip olduğum her şeyle çok mutlu olduğum için ağlıyorum. Orda olduğum için. Bu filmin başrol oyuncusu olduğum için ağlıyorum. Hayatı boyunca kaç kişi böyle bir doğum günü yaşar, böyle bir doğum günü hediyesi alır bilmiyorum. Tek bildiğim, dünyada çok az kişinin sahip olduğu bir kardeşe, bir eşe, muhteşem dostların içinde yer aldığı koskocaman bir aileye sahip olduğum. Ne söylesem, ne yazsam eksik kalacak. İyi ki varsınız.